In de tekeningen van Anutosh (1970) hebben telkens ontmoetingen plaats. Ontmoetingen tussen onder meer binnen- en buitenwereld, tussen emotie en ratio, natuur en techniek, tussen dieren en mensen, tussen mensen met zichzelf. Die ontmoetingen zijn op zich al bijzonder, maar ze krijgen extra kracht omdat in zijn manier van werken ook steeds verschillende motivaties en technieken elkaar tegen het lijf lopen. Zijn werk is zowel doordacht als spontaan, het is figuratief, maar met een belangrijke mate van abstractie, het is gedetailleerd, verfijnd en precies, maar ook grillig en impulsief. Opvallend is dat speelsheid in dit oeuvre hand in hand gaat met een filosofische inslag die niet alleen uit de vaak meerduidige beeldtaal spreekt, maar ook uit de doorgaans prikkelende titels. Als het werk van Anutosh één specifieke ontmoeting verbeeldt dan is het die tussen het bewuste en het onderbewuste, tussen dat wat gevoeld wordt en dat wat wordt begrepen. Zijn werk is een afdaling in de mens -lichaam en meer nog geest- een afdaling zonder evident doel en met een open vizier, geen ervaring wordt op voorhand uitgesloten, ook het duistere, het lelijke, het ontembare, alles, alles mag er zijn. Anutosh’ tekeningen zijn virtuoos en vooral ook zoekend. Zijn blik op de mens, op hemzelf en op zijn medemens is hard en scherp, maar vol mededogen en begrip. [Mischa Andriessen]

‘Kracht in kleur’ en ‘expressie in kleur’ zijn kenmerkende begrippen voor de particuliere collectie van het verzamelaarsechtpaar Lily en Henk van Mulukom. Dynamiek en beleving zijn belangrijke thema’s in hun kunstbezit en geven identiteit aan de verzameling. De verworven werken zijn in uiteenlopende kunststromingen ontstaan. Door kleur en expressie gaan ze, bij elkaar geëxposeerd, een verband aan. De verzamelgebieden waar het echtpaar Van Mulukom zich in de afgelopen decennia op concentreerde zijn Cobra, de Amsterdamse Limburgers en de Nieuwe Figuratie. Het geheel wordt gekenmerkt door expressiviteit van schilderen, vitaliteit qua uitstraling en dynamiek van ruimtelijke sculptuur. Voor de Van Mulukoms staat de passie voor de kunst voorop. Met geestdrift verzamelden zij kunstwerken om zich er mee te omringen en dagelijks van te genieten. Door het veelvuldig bezoeken van galeries en tentoonstellingen in binnen- en buitenland leerden zij decennialang vele kunstenaars kennen: ‘Soms werden wij geraakt door het werk en wilden we de kunstenaar ontmoeten. Dit leidde regelmatig tot atelierbezoeken, waaruit ook vriendschappen ontstonden en waarbij bijzondere kunstwerken ons deel werden.’ Lily en Henk van Mulukom hebben eerder initiatieven genomen om hun kunstbezit in museaal verband voor een breed publiek toegankelijk te maken. Na ruim 50 jaar verzamelen is het moment gekomen dat het gekoesterde ensemble in zijn geheel dient te worden ondergebracht in een museale setting. De verzameling gaat in 2024 naar het museum van Bommel van Dam in Venlo. Met de schenking van de collectie Van Mulukom beschikt het museum over een hoogwaardige en representatieve verzameling expressieve schilderkunst en verhalende beeldhouwkunst uit de tweede helft van de 20ste eeuw.

David van Reen (1969-2015). The photo book Streetdreamers is published posthumously as a tribute to ‘his family’, the streetdreamers in Ethiopia. David was a sportsman. Working as a trainer in Kenya and Ethiopia, he encountered the people living on the streets on a daily basis: the elderly, children, the disabled, the blind and many more. He decided to do something about it. With the help of his parents and friends, he founded the Lalibela Foundation in the town of Lalibela, known for its rock-hewn churches. At the same time, he began processing what he saw and experienced by writing, photographing and painting. Several of his books were published between 2008 and 2015, starting with his impressive book of photographs Het land van de verbrande gezichten (The Land of the Burned Faces) and two novels about life in Africa, which he had come to know well. In the novel Engelen der wrake (The Avenging Angel), David confronts the reader with the tragic living conditions of people in the Kenyan slums, a harsh, ruthless world plagued by vicious gangs, where residents draw hope from friendship and the trust they have in each other. Anbessa’s dochter (Anbessa’s Daughter), a vivid narrative about people on the lowest rung of society in Ethiopia, is based on the everyday realities of the main characters, who despite everything try to make something beautiful out of their lives. The portraits and landscapes in Het land van de verbrande gezichten reflect his vision of the people of Ethiopia, their culture, their life within family clans, and their religion. In Streetdreamers, he portrays life on the streets: there are many thousands of homeless people in capital city, Addis Ababa.

‘Gezien van de Riet is een uitzonderlijk begaafde, gedreven kunstenares. Verwonderlijk is haar verhouding tot de natuur in al haar verschijningen. De liefde waarmee ze die verschijningen in haar schilderijen vastlegt wekken bij de beschouwer een bijzonder geluksgevoel.’ Ernst van de Wetering, de Rembrandt expert ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Wie de bomen van Gezien van de Riet heeft gezien ontdekt ze zelf, ‘Hee, een Gezien-boom!’. De natuur is haar inspiratiebron, mensen schildert ze graag. Met tempera en olieverf heeft ze een eigen techniek ontwikkeld. Ze tekent de hele wereld bij elkaar. Ze schrijft over kunst, het eigene en schone, het vak, het kijken, over de smaak voorbij. Ontroering is voor haar het ware. Van de Riet studeerde af in sociologie aan de Universiteit van Amsterdam met kunstgeschiedenis als bijvak en bezocht de Escuela de Bellas Artes in La Paz, Bolivia. Haar eerste boek verscheen in 2008, ‘Gezien van de Riet, In ’t leven vindtment al’. Nicolien Mizee, bekend van ‘Moord op de moestuin’ en ‘Faxen aan Ger’, vertelt geestig over hun eerste ontmoetingen bij het modeltekenen in de jaren ’90 van de vorige eeuw. Haar verhaal verrijkt de geschreven kunstgeschiedenis over deze minder belichte schilderspraktijk. Dit is een boek voor kunstliefhebbers, boom- en natuurliefhebbers, voor schilders, tekenaars, studenten en kunsthistorici.

Het album amicorum van de Amsterdamse kunstenares Dinah Kohnstamm (1869-1942) biedt een unieke inkijk in de artistieke kringen begin vorige eeuw in de hoofdstad. Als lid van de omvangrijke familie van haar oom, de bankier en politicus Abraham Carel Wertheim, behoorde Kohnstamm tot de haute juiverie, de hoofdstedelijke joodse elite. Daarvan maakten ook musici, schrijvers, filosofen en beeldend kunstenaars van naam deel uit, zoals vader en zoon Israëls, Jan Veth, Martin Monnickendam, de Amsterdamse joffers, Max Liebermann, Ernst Oppler en Wilhelm Speyer. Zij en vele anderen leverden een bijdrage aan Dinahs vriendenboek: briefjes, gedichten, tekeningen, fotoportretten en afbeeldingen van kunstwerken. Deze uitgave bevat een uitvoerige levensbeschrijving van Kohnstamm en een korte inleiding op het fenomeen album amicorum. Schrijfster Annejet Leupen-Kohnstamm, inderdaad familie, staat uitvoerig stil bij leven en werk van degenen die aan het album hebben bijgedragen. Daardoor krijgen we een boeiend zicht op het artistieke milieu van die dagen in de hoofdstad, met vertakkingen naar Berlijn, waar Dinah ook veel verbleef. Een veelzijdig cultureel weefsel van kunstenaars en familieleden, innig met elkaar verbonden.

Fons Schobbers is geboren in Venlo in 1947 en wist al vroeg dat hij een doener, een maker was. Alleen het woord kunstenaar kende hij nog niet. Tegendraads en eigenzinnig koos hij uiteindelijk voor het vrije kunstenaarschap. Vanaf 1974 werkt hij als zelfstandig beeldend kunstenaar. Sinds 1982 samen met echtgenote en ondernemende, creatieve partner Liesbeth, in voormalig klooster Mariadal in Venlo. Ze reizen veel, maar verblijven een wat langere periode in Italië, waar Fons in de studio’s van Henraux werkt. Daar leert hij van de artigiani marmer te bewerken. Hij maakt ook reizen naar het Asmat-gebied, in West-Papoea, dat hem als kind al fascineerde. De leefwijze, maar vooral de beelden en schilden, die de kunstenaars van de Asmat ook nu nog maken, spreken hem enorm aan. Ook wordt hij geïnspireerd door kunstenaars als Henry Moore, Constantin Brancusi, Hans Arp, Alexander Calder en Anish Kapoor, die de mogelijkheid hadden hun werk monumentaal groot uit te voeren. Dat is ook Fons’ ambitie en droom: ‘In monumentale formaten zie je vaak de werkelijke krachten van een sculptuur.’ [Kees Verbeek]