‘Kracht in kleur’ en ‘expressie in kleur’ zijn kenmerkende begrippen voor de particuliere collectie van het verzamelaarsechtpaar Lily en Henk van Mulukom. Dynamiek en beleving zijn belangrijke thema’s in hun kunstbezit en geven identiteit aan de verzameling. De verworven werken zijn in uiteenlopende kunststromingen ontstaan. Door kleur en expressie gaan ze, bij elkaar geëxposeerd, een verband aan. De verzamelgebieden waar het echtpaar Van Mulukom zich in de afgelopen decennia op concentreerde zijn Cobra, de Amsterdamse Limburgers en de Nieuwe Figuratie. Het geheel wordt gekenmerkt door expressiviteit van schilderen, vitaliteit qua uitstraling en dynamiek van ruimtelijke sculptuur. Voor de Van Mulukoms staat de passie voor de kunst voorop. Met geestdrift verzamelden zij kunstwerken om zich er mee te omringen en dagelijks van te genieten. Door het veelvuldig bezoeken van galeries en tentoonstellingen in binnen- en buitenland leerden zij decennialang vele kunstenaars kennen: ‘Soms werden wij geraakt door het werk en wilden we de kunstenaar ontmoeten. Dit leidde regelmatig tot atelierbezoeken, waaruit ook vriendschappen ontstonden en waarbij bijzondere kunstwerken ons deel werden.’ Lily en Henk van Mulukom hebben eerder initiatieven genomen om hun kunstbezit in museaal verband voor een breed publiek toegankelijk te maken. Na ruim 50 jaar verzamelen is het moment gekomen dat het gekoesterde ensemble in zijn geheel dient te worden ondergebracht in een museale setting. De verzameling gaat in 2024 naar het museum van Bommel van Dam in Venlo. Met de schenking van de collectie Van Mulukom beschikt het museum over een hoogwaardige en representatieve verzameling expressieve schilderkunst en verhalende beeldhouwkunst uit de tweede helft van de 20ste eeuw.

David van Reen (1969-2015). The photo book Streetdreamers is published posthumously as a tribute to ‘his family’, the streetdreamers in Ethiopia. David was a sportsman. Working as a trainer in Kenya and Ethiopia, he encountered the people living on the streets on a daily basis: the elderly, children, the disabled, the blind and many more. He decided to do something about it. With the help of his parents and friends, he founded the Lalibela Foundation in the town of Lalibela, known for its rock-hewn churches. At the same time, he began processing what he saw and experienced by writing, photographing and painting. Several of his books were published between 2008 and 2015, starting with his impressive book of photographs Het land van de verbrande gezichten (The Land of the Burned Faces) and two novels about life in Africa, which he had come to know well. In the novel Engelen der wrake (The Avenging Angel), David confronts the reader with the tragic living conditions of people in the Kenyan slums, a harsh, ruthless world plagued by vicious gangs, where residents draw hope from friendship and the trust they have in each other. Anbessa’s dochter (Anbessa’s Daughter), a vivid narrative about people on the lowest rung of society in Ethiopia, is based on the everyday realities of the main characters, who despite everything try to make something beautiful out of their lives. The portraits and landscapes in Het land van de verbrande gezichten reflect his vision of the people of Ethiopia, their culture, their life within family clans, and their religion. In Streetdreamers, he portrays life on the streets: there are many thousands of homeless people in capital city, Addis Ababa.

During his life, working mainly in his studios in Berlin, Germany and Nong Khai, Thailand, Albrecht Genin (Oldenburg 1945 - Berlin 2013) created an impressive oeuvre. Far from artistic trends, museums, art critics and galleries Genin was able to translate what he considered to be the absurd reality of life into a liveable fantasy. Right from the start Genin chose printed matter like Bibles, law books, maps, sheet music and ledgers to work on. When you consider all the techniques and materials Albrecht Genin used, it’s these works in Indian ink on old handwritten manuscripts, letters and documents, that especially stand out. If you think about it, they are essentially visualizations of the lives that emerged between the lines, of stories about a world on the other side of the ocean. It was a natural conclusion that this part of his work deserved to be highlighted in a book. [Jeroen Dijkstra]

In 2023 Samah received an invitation from Jeroen Dijkstra at the Livingstone Gallery in The Hague to take up a three-month residency at the Livingstone Projects studio in Berlin. During this period, she produced a new body of work that unfolded much like a diary. Her earlier memories - the familiar landscapes portraying the land of origin of her grandparents in Mi’ar - were blended with new ones. The residency prompted a new series capturing the essence of other villages in the Mi’ar region,which had faced destruction in 1948 - Khirbat Jiddah, Al Bassa, and Dair Al-Qassi. The landscapes are recognisable and the ruins offer a reminder of turmoil on once fertile land. There is, however, no overt activism or confrontation here. Instead, Samah opts for a different path - that of empathy and communication. By not focussing on polarisation but instead making us aware of the beauty of the landscape, of old memories and new memories still to be made, Shihadi takes an important step as a human being and as an artist towards all of us, indifferent to background or religion. The artwork that concluded her stay in Berlin signifies her approach to art and the position art takes in society. In this drawing she situates herself crossing the bridge which first opened when the Berlin Wall fell, reconnecting East with West. This image radiates hope and trust towards the future.[Werner van den Belt]

Frank Hutchisons schilderijen bevatten tal van elementen, vormen, objecten, taferelen, die meer of minder rechtstreeks verwijzen naar de ons omringende werkelijkheid, maar daar tegelijk min of meer afstand van nemen. Door de strakke ordening, door hun onderlinge samenhang, door de stilering, bereikt hij een beeld dat geloofwaardig is, realistisch oogt en toch enigszins vervreemdend werkt. Hutchison levert hiermee zodanig commentaar op de dingen dat we er anders naar gaan kijken. Hij werkt schilderkunstige genres, zoals het landschap, het portret, het object waar hij een eigenzinnige invulling aan geeft. Daarnaast spreekt hij zich in zijn werk uit over actuele maatschappelijke thema’s. Frank Hutchison beschouwt zich als geëngageerd schilder, maar dan een van de subtiele soort, een die zich ervan bewust is dat een kunstenaar altijd reageert op zijn tijdsgewricht. [Kees Verbeek]

‘Gezien van de Riet is een uitzonderlijk begaafde, gedreven kunstenares. Verwonderlijk is haar verhouding tot de natuur in al haar verschijningen. De liefde waarmee ze die verschijningen in haar schilderijen vastlegt wekken bij de beschouwer een bijzonder geluksgevoel.’ Ernst van de Wetering, de Rembrandt expert ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Wie de bomen van Gezien van de Riet heeft gezien ontdekt ze zelf, ‘Hee, een Gezien-boom!’. De natuur is haar inspiratiebron, mensen schildert ze graag. Met tempera en olieverf heeft ze een eigen techniek ontwikkeld. Ze tekent de hele wereld bij elkaar. Ze schrijft over kunst, het eigene en schone, het vak, het kijken, over de smaak voorbij. Ontroering is voor haar het ware. Van de Riet studeerde af in sociologie aan de Universiteit van Amsterdam met kunstgeschiedenis als bijvak en bezocht de Escuela de Bellas Artes in La Paz, Bolivia. Haar eerste boek verscheen in 2008, ‘Gezien van de Riet, In ’t leven vindtment al’. Nicolien Mizee, bekend van ‘Moord op de moestuin’ en ‘Faxen aan Ger’, vertelt geestig over hun eerste ontmoetingen bij het modeltekenen in de jaren ’90 van de vorige eeuw. Haar verhaal verrijkt de geschreven kunstgeschiedenis over deze minder belichte schilderspraktijk. Dit is een boek voor kunstliefhebbers, boom- en natuurliefhebbers, voor schilders, tekenaars, studenten en kunsthistorici.