‘Kracht in kleur’ en ‘expressie in kleur’ zijn kenmerkende begrippen voor de particuliere collectie van het verzamelaarsechtpaar Lily en Henk van Mulukom. Dynamiek en beleving zijn belangrijke thema’s in hun kunstbezit en geven identiteit aan de verzameling. De verworven werken zijn in uiteenlopende kunststromingen ontstaan. Door kleur en expressie gaan ze, bij elkaar geëxposeerd, een verband aan. De verzamelgebieden waar het echtpaar Van Mulukom zich in de afgelopen decennia op concentreerde zijn Cobra, de Amsterdamse Limburgers en de Nieuwe Figuratie. Het geheel wordt gekenmerkt door expressiviteit van schilderen, vitaliteit qua uitstraling en dynamiek van ruimtelijke sculptuur. Voor de Van Mulukoms staat de passie voor de kunst voorop. Met geestdrift verzamelden zij kunstwerken om zich er mee te omringen en dagelijks van te genieten. Door het veelvuldig bezoeken van galeries en tentoonstellingen in binnen- en buitenland leerden zij decennialang vele kunstenaars kennen: ‘Soms werden wij geraakt door het werk en wilden we de kunstenaar ontmoeten. Dit leidde regelmatig tot atelierbezoeken, waaruit ook vriendschappen ontstonden en waarbij bijzondere kunstwerken ons deel werden.’ Lily en Henk van Mulukom hebben eerder initiatieven genomen om hun kunstbezit in museaal verband voor een breed publiek toegankelijk te maken. Na ruim 50 jaar verzamelen is het moment gekomen dat het gekoesterde ensemble in zijn geheel dient te worden ondergebracht in een museale setting. De verzameling gaat in 2024 naar het museum van Bommel van Dam in Venlo. Met de schenking van de collectie Van Mulukom beschikt het museum over een hoogwaardige en representatieve verzameling expressieve schilderkunst en verhalende beeldhouwkunst uit de tweede helft van de 20ste eeuw.

During his life, working mainly in his studios in Berlin, Germany and Nong Khai, Thailand, Albrecht Genin (Oldenburg 1945 - Berlin 2013) created an impressive oeuvre. Far from artistic trends, museums, art critics and galleries Genin was able to translate what he considered to be the absurd reality of life into a liveable fantasy. Right from the start Genin chose printed matter like Bibles, law books, maps, sheet music and ledgers to work on. When you consider all the techniques and materials Albrecht Genin used, it’s these works in Indian ink on old handwritten manuscripts, letters and documents, that especially stand out. If you think about it, they are essentially visualizations of the lives that emerged between the lines, of stories about a world on the other side of the ocean. It was a natural conclusion that this part of his work deserved to be highlighted in a book. [Jeroen Dijkstra]

David van Reen (1969-2015). The photo book Streetdreamers is published posthumously as a tribute to ‘his family’, the streetdreamers in Ethiopia. David was a sportsman. Working as a trainer in Kenya and Ethiopia, he encountered the people living on the streets on a daily basis: the elderly, children, the disabled, the blind and many more. He decided to do something about it. With the help of his parents and friends, he founded the Lalibela Foundation in the town of Lalibela, known for its rock-hewn churches. At the same time, he began processing what he saw and experienced by writing, photographing and painting. Several of his books were published between 2008 and 2015, starting with his impressive book of photographs Het land van de verbrande gezichten (The Land of the Burned Faces) and two novels about life in Africa, which he had come to know well. In the novel Engelen der wrake (The Avenging Angel), David confronts the reader with the tragic living conditions of people in the Kenyan slums, a harsh, ruthless world plagued by vicious gangs, where residents draw hope from friendship and the trust they have in each other. Anbessa’s dochter (Anbessa’s Daughter), a vivid narrative about people on the lowest rung of society in Ethiopia, is based on the everyday realities of the main characters, who despite everything try to make something beautiful out of their lives. The portraits and landscapes in Het land van de verbrande gezichten reflect his vision of the people of Ethiopia, their culture, their life within family clans, and their religion. In Streetdreamers, he portrays life on the streets: there are many thousands of homeless people in capital city, Addis Ababa.

In 2023 Samah received an invitation from Jeroen Dijkstra at the Livingstone Gallery in The Hague to take up a three-month residency at the Livingstone Projects studio in Berlin. During this period, she produced a new body of work that unfolded much like a diary. Her earlier memories - the familiar landscapes portraying the land of origin of her grandparents in Mi’ar - were blended with new ones. The residency prompted a new series capturing the essence of other villages in the Mi’ar region,which had faced destruction in 1948 - Khirbat Jiddah, Al Bassa, and Dair Al-Qassi. The landscapes are recognisable and the ruins offer a reminder of turmoil on once fertile land. There is, however, no overt activism or confrontation here. Instead, Samah opts for a different path - that of empathy and communication. By not focussing on polarisation but instead making us aware of the beauty of the landscape, of old memories and new memories still to be made, Shihadi takes an important step as a human being and as an artist towards all of us, indifferent to background or religion. The artwork that concluded her stay in Berlin signifies her approach to art and the position art takes in society. In this drawing she situates herself crossing the bridge which first opened when the Berlin Wall fell, reconnecting East with West. This image radiates hope and trust towards the future.[Werner van den Belt]

Frank Hutchisons schilderijen bevatten tal van elementen, vormen, objecten, taferelen, die meer of minder rechtstreeks verwijzen naar de ons omringende werkelijkheid, maar daar tegelijk min of meer afstand van nemen. Door de strakke ordening, door hun onderlinge samenhang, door de stilering, bereikt hij een beeld dat geloofwaardig is, realistisch oogt en toch enigszins vervreemdend werkt. Hutchison levert hiermee zodanig commentaar op de dingen dat we er anders naar gaan kijken. Hij werkt schilderkunstige genres, zoals het landschap, het portret, het object waar hij een eigenzinnige invulling aan geeft. Daarnaast spreekt hij zich in zijn werk uit over actuele maatschappelijke thema’s. Frank Hutchison beschouwt zich als geëngageerd schilder, maar dan een van de subtiele soort, een die zich ervan bewust is dat een kunstenaar altijd reageert op zijn tijdsgewricht. [Kees Verbeek]

Het album amicorum van de Amsterdamse kunstenares Dinah Kohnstamm (1869-1942) biedt een unieke inkijk in de artistieke kringen begin vorige eeuw in de hoofdstad. Als lid van de omvangrijke familie van haar oom, de bankier en politicus Abraham Carel Wertheim, behoorde Kohnstamm tot de haute juiverie, de hoofdstedelijke joodse elite. Daarvan maakten ook musici, schrijvers, filosofen en beeldend kunstenaars van naam deel uit, zoals vader en zoon Israëls, Jan Veth, Martin Monnickendam, de Amsterdamse joffers, Max Liebermann, Ernst Oppler en Wilhelm Speyer. Zij en vele anderen leverden een bijdrage aan Dinahs vriendenboek: briefjes, gedichten, tekeningen, fotoportretten en afbeeldingen van kunstwerken. Deze uitgave bevat een uitvoerige levensbeschrijving van Kohnstamm en een korte inleiding op het fenomeen album amicorum. Schrijfster Annejet Leupen-Kohnstamm, inderdaad familie, staat uitvoerig stil bij leven en werk van degenen die aan het album hebben bijgedragen. Daardoor krijgen we een boeiend zicht op het artistieke milieu van die dagen in de hoofdstad, met vertakkingen naar Berlijn, waar Dinah ook veel verbleef. Een veelzijdig cultureel weefsel van kunstenaars en familieleden, innig met elkaar verbonden.

‘Gezien van de Riet is een uitzonderlijk begaafde, gedreven kunstenares. Verwonderlijk is haar verhouding tot de natuur in al haar verschijningen. De liefde waarmee ze die verschijningen in haar schilderijen vastlegt wekken bij de beschouwer een bijzonder geluksgevoel.’ Ernst van de Wetering, de Rembrandt expert ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Wie de bomen van Gezien van de Riet heeft gezien ontdekt ze zelf, ‘Hee, een Gezien-boom!’. De natuur is haar inspiratiebron, mensen schildert ze graag. Met tempera en olieverf heeft ze een eigen techniek ontwikkeld. Ze tekent de hele wereld bij elkaar. Ze schrijft over kunst, het eigene en schone, het vak, het kijken, over de smaak voorbij. Ontroering is voor haar het ware. Van de Riet studeerde af in sociologie aan de Universiteit van Amsterdam met kunstgeschiedenis als bijvak en bezocht de Escuela de Bellas Artes in La Paz, Bolivia. Haar eerste boek verscheen in 2008, ‘Gezien van de Riet, In ’t leven vindtment al’. Nicolien Mizee, bekend van ‘Moord op de moestuin’ en ‘Faxen aan Ger’, vertelt geestig over hun eerste ontmoetingen bij het modeltekenen in de jaren ’90 van de vorige eeuw. Haar verhaal verrijkt de geschreven kunstgeschiedenis over deze minder belichte schilderspraktijk. Dit is een boek voor kunstliefhebbers, boom- en natuurliefhebbers, voor schilders, tekenaars, studenten en kunsthistorici.

Fons Schobbers is geboren in Venlo in 1947 en wist al vroeg dat hij een doener, een maker was. Alleen het woord kunstenaar kende hij nog niet. Tegendraads en eigenzinnig koos hij uiteindelijk voor het vrije kunstenaarschap. Vanaf 1974 werkt hij als zelfstandig beeldend kunstenaar. Sinds 1982 samen met echtgenote en ondernemende, creatieve partner Liesbeth, in voormalig klooster Mariadal in Venlo. Ze reizen veel, maar verblijven een wat langere periode in Italië, waar Fons in de studio’s van Henraux werkt. Daar leert hij van de artigiani marmer te bewerken. Hij maakt ook reizen naar het Asmat-gebied, in West-Papoea, dat hem als kind al fascineerde. De leefwijze, maar vooral de beelden en schilden, die de kunstenaars van de Asmat ook nu nog maken, spreken hem enorm aan. Ook wordt hij geïnspireerd door kunstenaars als Henry Moore, Constantin Brancusi, Hans Arp, Alexander Calder en Anish Kapoor, die de mogelijkheid hadden hun werk monumentaal groot uit te voeren. Dat is ook Fons’ ambitie en droom: ‘In monumentale formaten zie je vaak de werkelijke krachten van een sculptuur.’ [Kees Verbeek]

Het reizen en onderzoeken, het herbeleven is van alle tijden. Zo reist ook Gijs Dragt, op de Noordwest-Veluwe, in de voetsporen van drie beeldend kunstenaars. Concrete aanleiding voor zijn foto’s zijn de schilderijen die Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren maakten in de vorige eeuw. Gijs Dragt gaat op zoek naar de locaties van de schilderijen, indien mogelijk naar hetzelfde standpunt. Soms lijkt het landschap of de stad onveranderd, een andere keer blijkt het oude landschap totaal verdwenen en is er een nieuw voor in de plaats gekomen. Dragt combineert verschillende beelden tot een nieuw beeld, versterkt de kleur en werkt met transparante lagen. Probeert karakteristieke kenmerken van de schilderkunst en de fotografie te verbinden. Zoals de schilder zijn penseel hanteert, zo gebruikt Gijs zijn camera. In deze publicatie komen heden en verleden samen, met de tijd als verbindende factor.

Buitenman schildert een eigen wereld, een wereld die niet zozeer een vlucht uit de realiteit is, maar eerder een optimistisch tegenbeeld van de bestaande wereld. Het is verleidelijk om de doeken van Buitenman als utopieën zien. Plaatsen die niet bestaan, behalve dan in de verbeelding. Plaatsen die juist door de verbeeldingskracht van de schilder en zijn uitbundige stijl ook voor de kijker heel eenvoudig voor te stellen zijn. Plaatsen die als je ze eenmaal op een van Buitenmans schilderijen hebt gezien in het hoofd wel degelijk bestaan en daar blijven bestaan. De werelden die Buitenman aan de kijker gunt zijn werelden zonder tijd en dus zonder pijn. Hij zet zijn kunst in als een vorm van troost door de kijker opnieuw te laten zien hoeveel schoonheid er in de wereld is, hoeveel prachtige bloemen en vogels, kleuren en vormen, hoeveel prachtige vrouwen. Buitenmans pure fascinatie voor kleur en vorm en licht, is een verhaal op zich. De kijker ziet werk van een schilder die verliefd op dat schilderen zelf is en die verleidt, door het plezier dat hij zelf bij het schilderen ervaart met de kijker te delen, door het mooie in het leven te laten zien.

Water as a concept is a leitmotiv in Hooghiemstra's work. His work does not only engage in the phenomenon water per se, but also about voyages of discovery from the past, how maps were drawn and land sometimes rose as an illusion from the ocean, how water is perceived and how it is represented in visual art and science. Text by Nancy Campbell, Scottish poet and winner of Royal Geographical Society Ness Award 2020, and American poet and 2019 Pulitzer Prize winner, Forrest Gander. Tjibbe Hooghiemstra (Tytsjerk, 1957) had exhibitions in The Netherlands and abroad on a regular basis, from the Stedelijk Museum Amsterdam, the Irish Museum of Modern Art in Dublin and The Model in Sligo (Ireland), to various galleries and art fairs in New York, Basel, Berlin, Paris and Tokyo. His work is collected by museums and private collectors, including the Stedelijk Museum Amsterdam, Rijksmuseum Amsterdam, Teylers Museum Haarlem, Fries Museum Leeuwarden, National Collection of Contemporary Drawing, Limerick, The Model, Sligo and Museum De Buitenplaats, Eelde. Tjibbe Hooghiemstra lives and works in The Netherlands and Ireland. He studied at the Minerva Art Academy (Ba) in Groningen (The Netherlands) and the Sint Lucas Academy (Ma) in Ghent, Belgium and has lectured at art academies in Great Britain, Ireland and The Netherlands.

Met de veelkleurige, surreële mensbeelden van kunstenares Bep Scheeren (Kerkrade, 1950) is altijd iets bijzonders aan de hand. De uitgebeelde personen, zowel mannen als vrouwen, zijn in fysieke zin zonder één enkele uitzondering atypisch. Alle lijven zijn namelijk van gedaante veranderd. Eigenlijk kunnen deze mensbeelden worden opgevat als ingenieuze constructies die ver boven de werkelijkheid uitstijgen. De zorgvuldig samengestelde werken roepen bij alerte kijkers voortdurend vragen op. Zijn de vaak grote schilderijen en kleine tekeningen enkel ernstig bedoeld of kunnen ze als ook als een vorm van humor worden gezien? In de rijk geïllustreerde publicatie Uit vele bronnen - Bep Scheeren 2011-2022 wordt dieper ingegaan op wat de productieve kunstenares, die altijd exact schildert wat ze zelf wil, precies beweegt. Publicist Frans Budé heeft speciaal voor deze uitgave een cyclus van acht nieuwe gedichten over het werk van Bep Scheeren geschreven. Auteur Rick Vercauteren staat in zijn artikel stil bij de belangrijkste thema’s in het sterk doorgegroeide en verdiepte oeuvre van de bevlogen kunstenares.[Rick Vercauteren]