In de tekeningen van Anutosh (1970) hebben telkens ontmoetingen plaats. Ontmoetingen tussen onder meer binnen- en buitenwereld, tussen emotie en ratio, natuur en techniek, tussen dieren en mensen, tussen mensen met zichzelf. Die ontmoetingen zijn op zich al bijzonder, maar ze krijgen extra kracht omdat in zijn manier van werken ook steeds verschillende motivaties en technieken elkaar tegen het lijf lopen. Zijn werk is zowel doordacht als spontaan, het is figuratief, maar met een belangrijke mate van abstractie, het is gedetailleerd, verfijnd en precies, maar ook grillig en impulsief. Opvallend is dat speelsheid in dit oeuvre hand in hand gaat met een filosofische inslag die niet alleen uit de vaak meerduidige beeldtaal spreekt, maar ook uit de doorgaans prikkelende titels. Als het werk van Anutosh één specifieke ontmoeting verbeeldt dan is het die tussen het bewuste en het onderbewuste, tussen dat wat gevoeld wordt en dat wat wordt begrepen. Zijn werk is een afdaling in de mens -lichaam en meer nog geest- een afdaling zonder evident doel en met een open vizier, geen ervaring wordt op voorhand uitgesloten, ook het duistere, het lelijke, het ontembare, alles, alles mag er zijn. Anutosh’ tekeningen zijn virtuoos en vooral ook zoekend. Zijn blik op de mens, op hemzelf en op zijn medemens is hard en scherp, maar vol mededogen en begrip. [Mischa Andriessen]

‘Kracht in kleur’ en ‘expressie in kleur’ zijn kenmerkende begrippen voor de particuliere collectie van het verzamelaarsechtpaar Lily en Henk van Mulukom. Dynamiek en beleving zijn belangrijke thema’s in hun kunstbezit en geven identiteit aan de verzameling. De verworven werken zijn in uiteenlopende kunststromingen ontstaan. Door kleur en expressie gaan ze, bij elkaar geëxposeerd, een verband aan. De verzamelgebieden waar het echtpaar Van Mulukom zich in de afgelopen decennia op concentreerde zijn Cobra, de Amsterdamse Limburgers en de Nieuwe Figuratie. Het geheel wordt gekenmerkt door expressiviteit van schilderen, vitaliteit qua uitstraling en dynamiek van ruimtelijke sculptuur. Voor de Van Mulukoms staat de passie voor de kunst voorop. Met geestdrift verzamelden zij kunstwerken om zich er mee te omringen en dagelijks van te genieten. Door het veelvuldig bezoeken van galeries en tentoonstellingen in binnen- en buitenland leerden zij decennialang vele kunstenaars kennen: ‘Soms werden wij geraakt door het werk en wilden we de kunstenaar ontmoeten. Dit leidde regelmatig tot atelierbezoeken, waaruit ook vriendschappen ontstonden en waarbij bijzondere kunstwerken ons deel werden.’ Lily en Henk van Mulukom hebben eerder initiatieven genomen om hun kunstbezit in museaal verband voor een breed publiek toegankelijk te maken. Na ruim 50 jaar verzamelen is het moment gekomen dat het gekoesterde ensemble in zijn geheel dient te worden ondergebracht in een museale setting. De verzameling gaat in 2024 naar het museum van Bommel van Dam in Venlo. Met de schenking van de collectie Van Mulukom beschikt het museum over een hoogwaardige en representatieve verzameling expressieve schilderkunst en verhalende beeldhouwkunst uit de tweede helft van de 20ste eeuw.

David van Reen (1969-2015). The photo book Streetdreamers is published posthumously as a tribute to ‘his family’, the streetdreamers in Ethiopia. David was a sportsman. Working as a trainer in Kenya and Ethiopia, he encountered the people living on the streets on a daily basis: the elderly, children, the disabled, the blind and many more. He decided to do something about it. With the help of his parents and friends, he founded the Lalibela Foundation in the town of Lalibela, known for its rock-hewn churches. At the same time, he began processing what he saw and experienced by writing, photographing and painting. Several of his books were published between 2008 and 2015, starting with his impressive book of photographs Het land van de verbrande gezichten (The Land of the Burned Faces) and two novels about life in Africa, which he had come to know well. In the novel Engelen der wrake (The Avenging Angel), David confronts the reader with the tragic living conditions of people in the Kenyan slums, a harsh, ruthless world plagued by vicious gangs, where residents draw hope from friendship and the trust they have in each other. Anbessa’s dochter (Anbessa’s Daughter), a vivid narrative about people on the lowest rung of society in Ethiopia, is based on the everyday realities of the main characters, who despite everything try to make something beautiful out of their lives. The portraits and landscapes in Het land van de verbrande gezichten reflect his vision of the people of Ethiopia, their culture, their life within family clans, and their religion. In Streetdreamers, he portrays life on the streets: there are many thousands of homeless people in capital city, Addis Ababa.

Het album amicorum van de Amsterdamse kunstenares Dinah Kohnstamm (1869-1942) biedt een unieke inkijk in de artistieke kringen begin vorige eeuw in de hoofdstad. Als lid van de omvangrijke familie van haar oom, de bankier en politicus Abraham Carel Wertheim, behoorde Kohnstamm tot de haute juiverie, de hoofdstedelijke joodse elite. Daarvan maakten ook musici, schrijvers, filosofen en beeldend kunstenaars van naam deel uit, zoals vader en zoon Israëls, Jan Veth, Martin Monnickendam, de Amsterdamse joffers, Max Liebermann, Ernst Oppler en Wilhelm Speyer. Zij en vele anderen leverden een bijdrage aan Dinahs vriendenboek: briefjes, gedichten, tekeningen, fotoportretten en afbeeldingen van kunstwerken. Deze uitgave bevat een uitvoerige levensbeschrijving van Kohnstamm en een korte inleiding op het fenomeen album amicorum. Schrijfster Annejet Leupen-Kohnstamm, inderdaad familie, staat uitvoerig stil bij leven en werk van degenen die aan het album hebben bijgedragen. Daardoor krijgen we een boeiend zicht op het artistieke milieu van die dagen in de hoofdstad, met vertakkingen naar Berlijn, waar Dinah ook veel verbleef. Een veelzijdig cultureel weefsel van kunstenaars en familieleden, innig met elkaar verbonden.

‘Gezien van de Riet is een uitzonderlijk begaafde, gedreven kunstenares. Verwonderlijk is haar verhouding tot de natuur in al haar verschijningen. De liefde waarmee ze die verschijningen in haar schilderijen vastlegt wekken bij de beschouwer een bijzonder geluksgevoel.’ Ernst van de Wetering, de Rembrandt expert ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Wie de bomen van Gezien van de Riet heeft gezien ontdekt ze zelf, ‘Hee, een Gezien-boom!’. De natuur is haar inspiratiebron, mensen schildert ze graag. Met tempera en olieverf heeft ze een eigen techniek ontwikkeld. Ze tekent de hele wereld bij elkaar. Ze schrijft over kunst, het eigene en schone, het vak, het kijken, over de smaak voorbij. Ontroering is voor haar het ware. Van de Riet studeerde af in sociologie aan de Universiteit van Amsterdam met kunstgeschiedenis als bijvak en bezocht de Escuela de Bellas Artes in La Paz, Bolivia. Haar eerste boek verscheen in 2008, ‘Gezien van de Riet, In ’t leven vindtment al’. Nicolien Mizee, bekend van ‘Moord op de moestuin’ en ‘Faxen aan Ger’, vertelt geestig over hun eerste ontmoetingen bij het modeltekenen in de jaren ’90 van de vorige eeuw. Haar verhaal verrijkt de geschreven kunstgeschiedenis over deze minder belichte schilderspraktijk. Dit is een boek voor kunstliefhebbers, boom- en natuurliefhebbers, voor schilders, tekenaars, studenten en kunsthistorici.

Fons Schobbers is geboren in Venlo in 1947 en wist al vroeg dat hij een doener, een maker was. Alleen het woord kunstenaar kende hij nog niet. Tegendraads en eigenzinnig koos hij uiteindelijk voor het vrije kunstenaarschap. Vanaf 1974 werkt hij als zelfstandig beeldend kunstenaar. Sinds 1982 samen met echtgenote en ondernemende, creatieve partner Liesbeth, in voormalig klooster Mariadal in Venlo. Ze reizen veel, maar verblijven een wat langere periode in Italië, waar Fons in de studio’s van Henraux werkt. Daar leert hij van de artigiani marmer te bewerken. Hij maakt ook reizen naar het Asmat-gebied, in West-Papoea, dat hem als kind al fascineerde. De leefwijze, maar vooral de beelden en schilden, die de kunstenaars van de Asmat ook nu nog maken, spreken hem enorm aan. Ook wordt hij geïnspireerd door kunstenaars als Henry Moore, Constantin Brancusi, Hans Arp, Alexander Calder en Anish Kapoor, die de mogelijkheid hadden hun werk monumentaal groot uit te voeren. Dat is ook Fons’ ambitie en droom: ‘In monumentale formaten zie je vaak de werkelijke krachten van een sculptuur.’ [Kees Verbeek]

Het reizen en onderzoeken, het herbeleven is van alle tijden. Zo reist ook Gijs Dragt, op de Noordwest-Veluwe, in de voetsporen van drie beeldend kunstenaars. Concrete aanleiding voor zijn foto’s zijn de schilderijen die Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren maakten in de vorige eeuw. Gijs Dragt gaat op zoek naar de locaties van de schilderijen, indien mogelijk naar hetzelfde standpunt. Soms lijkt het landschap of de stad onveranderd, een andere keer blijkt het oude landschap totaal verdwenen en is er een nieuw voor in de plaats gekomen. Dragt combineert verschillende beelden tot een nieuw beeld, versterkt de kleur en werkt met transparante lagen. Probeert karakteristieke kenmerken van de schilderkunst en de fotografie te verbinden. Zoals de schilder zijn penseel hanteert, zo gebruikt Gijs zijn camera. In deze publicatie komen heden en verleden samen, met de tijd als verbindende factor.

Buitenman schildert een eigen wereld, een wereld die niet zozeer een vlucht uit de realiteit is, maar eerder een optimistisch tegenbeeld van de bestaande wereld. Het is verleidelijk om de doeken van Buitenman als utopieën zien. Plaatsen die niet bestaan, behalve dan in de verbeelding. Plaatsen die juist door de verbeeldingskracht van de schilder en zijn uitbundige stijl ook voor de kijker heel eenvoudig voor te stellen zijn. Plaatsen die als je ze eenmaal op een van Buitenmans schilderijen hebt gezien in het hoofd wel degelijk bestaan en daar blijven bestaan. De werelden die Buitenman aan de kijker gunt zijn werelden zonder tijd en dus zonder pijn. Hij zet zijn kunst in als een vorm van troost door de kijker opnieuw te laten zien hoeveel schoonheid er in de wereld is, hoeveel prachtige bloemen en vogels, kleuren en vormen, hoeveel prachtige vrouwen. Buitenmans pure fascinatie voor kleur en vorm en licht, is een verhaal op zich. De kijker ziet werk van een schilder die verliefd op dat schilderen zelf is en die verleidt, door het plezier dat hij zelf bij het schilderen ervaart met de kijker te delen, door het mooie in het leven te laten zien.

Water as a concept is a leitmotiv in Hooghiemstra's work. His work does not only engage in the phenomenon water per se, but also about voyages of discovery from the past, how maps were drawn and land sometimes rose as an illusion from the ocean, how water is perceived and how it is represented in visual art and science. Text by Nancy Campbell, Scottish poet and winner of Royal Geographical Society Ness Award 2020, and American poet and 2019 Pulitzer Prize winner, Forrest Gander. Tjibbe Hooghiemstra (Tytsjerk, 1957) had exhibitions in The Netherlands and abroad on a regular basis, from the Stedelijk Museum Amsterdam, the Irish Museum of Modern Art in Dublin and The Model in Sligo (Ireland), to various galleries and art fairs in New York, Basel, Berlin, Paris and Tokyo. His work is collected by museums and private collectors, including the Stedelijk Museum Amsterdam, Rijksmuseum Amsterdam, Teylers Museum Haarlem, Fries Museum Leeuwarden, National Collection of Contemporary Drawing, Limerick, The Model, Sligo and Museum De Buitenplaats, Eelde. Tjibbe Hooghiemstra lives and works in The Netherlands and Ireland. He studied at the Minerva Art Academy (Ba) in Groningen (The Netherlands) and the Sint Lucas Academy (Ma) in Ghent, Belgium and has lectured at art academies in Great Britain, Ireland and The Netherlands.

Met de veelkleurige, surreële mensbeelden van kunstenares Bep Scheeren (Kerkrade, 1950) is altijd iets bijzonders aan de hand. De uitgebeelde personen, zowel mannen als vrouwen, zijn in fysieke zin zonder één enkele uitzondering atypisch. Alle lijven zijn namelijk van gedaante veranderd. Eigenlijk kunnen deze mensbeelden worden opgevat als ingenieuze constructies die ver boven de werkelijkheid uitstijgen. De zorgvuldig samengestelde werken roepen bij alerte kijkers voortdurend vragen op. Zijn de vaak grote schilderijen en kleine tekeningen enkel ernstig bedoeld of kunnen ze als ook als een vorm van humor worden gezien? In de rijk geïllustreerde publicatie Uit vele bronnen - Bep Scheeren 2011-2022 wordt dieper ingegaan op wat de productieve kunstenares, die altijd exact schildert wat ze zelf wil, precies beweegt. Publicist Frans Budé heeft speciaal voor deze uitgave een cyclus van acht nieuwe gedichten over het werk van Bep Scheeren geschreven. Auteur Rick Vercauteren staat in zijn artikel stil bij de belangrijkste thema’s in het sterk doorgegroeide en verdiepte oeuvre van de bevlogen kunstenares.[Rick Vercauteren]

Petar Tuskan (1978) benut het schilderij als een bron van inzicht. Een belangrijke drijfveer is zijn fascinatie voor het menselijk bewustzijn. Paradoxaal, als zo vaak, komt hij dichter tot de essentie daarvan door zich tijdens het schilderen vooral op het onbewuste te verlaten, zich in zekere zin in het schilderen te verliezen, zo de gekende wereld achter zich te laten en een nieuwe, eigenstandig tot leven gebrachte wereld te betreden. De wereld die Tuskan al schilderend creëert, is er een vol contrasten. Tuskan heeft patent op een palet vol prachtige kleuren waaruit zachtmoedig een grote intimiteit naar voren komt. Maar tegelijk lijken die kleuren als een soort floers te dienen, een dun filter tussen de kijker en de hevige emoties die uit veel van Tuskans werken spreken. Zijn oeuvre raakt aan de grootste onmacht, het diepste verdriet, maar het heeft tegelijk een vanzelfsprekendheid die op een onorthodoxe manier troost. Tuskans schilderijen zijn even spontaan, doorvoeld, als doordacht en precies. Ze kunnen tegelijk innig mooi en ontwrichtend en ze zijn niet alleen zelf roesachtig, maar vooral ook de weerslag van een roes, niet als vlucht in extase, maar het soort roes dat je binnenstebuiten keert en jezelf ten diepste kennen leert. [Mischa Andriessen]

Een boek, waarnaar door de liefhebbers van het werk van Ad Arma al enige tijd verwachtingsvol wordt uitgekeken. Deze uitgave bevat werken die gemaakt zijn tussen 2007, het jaar waarin Ad tot ‘Kunstenaar van het Jaar’ werd gekozen en 2021, toen hem de titel ‘Briljanten Kunstenaar’ ten deel viel. In 1979, direct na voltooiing van de Academie voor Beeldende Kunst Artibus, is Ad als autonoom kunstenaar begonnen. Experimenterend, onvermoeibaar zoekend naar vorm en eigen beeldtaal in diverse technieken. Als beeldhouwer, maar vooral als graficus naam gemaakt met unieke kleuretsen, die in talrijke collecties zijn opgenomen. Inmiddels 43 jaar vakmanschap ontwikkeld in een aantal disciplines: bronzen sculpturen, glasobjecten, keramiek en keramische installaties, olieverfschilderijen, grafiek/mixed media en aquarellen. Ad werkt vaak seriematig en kiest voor elk thema de meest geeigende techniek. Thema's die regelmatig terugkomen zijn het verglijden van de tijd, vergetelheid, de kwetsbaarheid van de mens. Maar ook groeiprocessen, de voortdurende verandering als enige constante. De vele reisimpressies, opgedaan tijdens werkreizen in o.a. Japan, India, Nepal zijn vastgelegd in etsinkt, verf en klei. Zie de serie ‘Reisspiegels’ , olieverf op doek. De laatste serie olieverfdoeken ‘About Nature’ wordt breed uitgelicht in dit boek. Deze werken gaan over de energie in de natuur, beweging en kleurvelden, zowel expressief als ingetogen. In dit boek zijn ongeveer 170 werken opgenomen uit de afgelopen 15 jaar. Een prachtig en interessant overzicht van een breed oeuvre.