Het is 2006: Rembrandt is 400 jaar geleden geboren. Hans de Bruijn schildert een ode aan de grote meester in de vorm van de ruïne van diens geboortehuis in Leiden, dat achteloos afgebroken werd. De ruïne van Rembrandts geboortehuis is voor De Bruijn het symptoom van een algemeen cultureel verval en dit concept stond aan de wieg van dit boek. Maar De Bruijns cultuurkritische ruïne in Leiden staat niet alleen. De kunst heeft het ook elders zwaar te lijden, met de woorden van H.J.A. Hofland (in NRC Handelsblad van 5 mei 2011): …We zijn er langzamerhand aan gewend geraakt dat openbare kunst in Amsterdam stelselmatig mishandeld wordt, maar het is een nationaal schandaal. Eerst de voortdurende mislukkende mega-uitbreiding van het Stedelijk, de nieuwe ingang, de 'Badkuip’ waarmee we ons een knol voor een citroen hebben laten verkopen, het ‘zwervend museum’ waarvan we niets meer horen, het faillissement van de aannemer, uitstel na uitstel van de heropening, en intussen is de collectie nu al voor een halve generatie ontoegankelijk. Deze woorden zijn uit het hart van Hans de Bruijn gegrepen. Hij wijdt een deel van zijn oeuvre eraan door de museumruïnes groots en meeslepend te schilderen. Die ruïnes passen in De Bruijns herschepping van de traditie die hij met zijn conceptueel expressionisme nieuwe dimensies geeft. Als geen ander weet hij daarbij de verf - kleur en substantie - tot leven te wekken en dat is de magie van verf. Hans de Bruijn (1959, Leiden), volgde de Koninklijke Academie in Den Haag en de Rijksacademie in Amsterdam. Hij woont en werkt nu in Leiden.

Na haar jeugd doorgebracht te hebben in Indonesië waar ze van 1942 tot 1945 in Japanse interneringskampen verbleef, woonde Gaby Bovelander (1931-2020) vanaf 1946 op Kasteel Staverden bij Elspeet. In 1953 voltooide zij de kunstacademie in Arnhem, afdeling Monumentale Kunst en Glas-in-Lood. Bovelander voerde veel opdrachten uit voor wandschilderingen in scholen en fabrieken, sgraffiti en wandkleden. In 1965 verhuisde zij naar Hoog Soeren. Het jaar erop nam zij het initiatief om in Apeldoorn een ‘kunstschool’ op te richten, het centrum voor kunsteducatie dat later uitgroeide tot ‘Gigant, Markant in cultuur’. Bovenal was Gaby een gepassioneerd kunstenaar die zich altijd probeerde te vernieuwen, zowel in techniek als in onderwerp. In haar eerste periode als schilder is het surrealisme richting gevend geweest. Het werd haar eigen magisch-realistische stijl, één die zeer herkenbaar is. Desolate landschappen, die bevolkt werden door ‘fantastische’ figuren en vormen. Haar kleurgebruik is dan nog enigszins gedekt: zandkleuren en blauwen. Minutieus schilderen in olieverf en tekenen met potlood op verschillende dragers. De basiskennis van het tekenen is voor haar essentieel. Een compositie, een figuur staat of valt met de juiste opbouw. Daarna kwam er een periode van deformeren en brak de ‘lyrisch abstracte’ periode aan. Abstracte, sobere werken met krachtige composities, waarin subtiel herkenbare vormen terugkeren. Als het schilderen fysiek te zwaar wordt, kiest Gaby er voor om over te gaan op het maken van digitale kunst. Met diverse computerprogramma’s weet zij opnieuw haar zo kenmerkende beeldtaal vorm te geven. In 2016 verschijnt haar digitale boek ‘Banjoe Biroe 10’, over het interneringskamp op Java waar Gaby met haar moeder opgesloten zat. Deze uitgave geeft een representatief beeld van de enorme veelzijdigheid die het beeldend werk van Gaby Bovelander kenmerkt, gekoppeld aan het verhaal over haar leven en opleiding.

In een eerdere fase van het werk van Warffemius werden de voorstellingen in zijn schilderijen en tekeningen vaak opgebouwd uit twee of meer onderdelen die elkaar herhalen, spiegelen, variëren, versterken of relativeren. Het zijn werken die de toeschouwer de vraag voorleggen om de optelsom van de elementen zelf te maken. In Warffemius' recente werk lijken planten, schimmels en vruchten zelf de compositie van het beeld ter hand te nemen. Wij krijgen een wereld te zien die nog niet volgroeid is, waarin levensvormen onder onze ogen evolueren. Bomen verzamelen miljarden een- en meercelligen, schimmels en insekten rondom hun wortels, waarmee zij de ideale habitat voor zichzelf en voor anderen creëren. Dit is een gebeuren zonder begin en zonder einde, een proces waarin klein en groot er niet meer toe doen, waarop de begrippen belangrijk en onbelangrijk niet langer toepasbaar zijn. Creatie bestaat niet - alles is co-creatie. Evolutie bestaat niet - alles is co-evolutie. In zijn recente tekeningen en schilderijen roept Warffemius een dergelijke, paralelle wereld-in-wording op.

The book Paint to Write consists of two concepts of work by the Dutch painter José Heerkens. The concepts in the book are titled Written Colours and Notation. These series of paintings start from the fundamental concept in her work: putting the colour in the foreground. Colour is a language with many facets and able to create space, light, motion. The energy that comes from the interaction of these colour qualities is translated in her paintings. It is the line that carries the colour and shapes spaces in which everything is connected with everything. In Heerkens’ visual vocabulary, lines and colours are placed in a succession in order to create sentences that we can read. The linguistic elements in her paintings are parallel to the components in every sequentially written or spoken language, including sounds and silences. In addition to colour and line, form, space and light, material and method, the endless stream of thoughts about painting always returns to its basis: life, i.e. paint to live: paint to arrange, to think, to communicate, to search, to learn, to move, to connect, etc. It is the intention to bring her work together in three books and Paint to Write is the first one that will be published. The book applies the English language. To honour language, the introduction in Paint to Write by Italian art historian Valeria Ceregini, is written in both English and her native language, Italian.

Ze ademen een bedachtzame poëzie, de schilderijen van Edwin Smet (1972). Ze zijn teer van kleur, maar tevens bij tijden buitengewoon explosief. Geschilderd met acrylverf, die een geraffineerde zelfwerkzaamheid aan de dag legt en waar de schildershand niet alles over te zeggen heeft. Goedkope tape levert een onbetaalbare bijdrage. We zien bomen. Nooit zijn ze alleen, altijd met meer. Er is ook vaak wel iets van een ven te zien. Maar zijn het daadwerkelijk landschappen? Hoe verhalend is het werk? Waarom komen er geen mensen in voor? Zijn die net opgestapt? En wat moeten we denken van titels als On Earth We Are Briefly Gorgeous en Forêt Zweig? In deze uitgave reflecteert beeldend kunstenaar Edwin Smet met publicist Kees Verbeek over deze en andere vragen. 'For the Longest Time' bevat meer dan 99 afbeeldingen van werk uit de periode 2016-2021 en teksten in het Engels en het Nederlands.

With Water on Water, the last of three publications, Dutch artist Joost de Jonge brings his decade-long project, “Painted Poetry & Painterly Poetics – an ekphrastic notion,” to a thunderous conclusion. The weighty volume, brimming with writing from around the globe and rich in the work of de Jonge himself, investigates and celebrates that “ekphrastic notion” by surveying possibilities for cross-disciplinary influence and address. So much work in multi- and intermedia, from the Wagnerian Gesamtkunstwerk to the concrete poetry, graphic notation, and performance art of the mid- and late-20 th century, now seems to subsume into the instant and ongoing spectacle of the digital world. But ekphrasis proposes parallels, not combinations, and reactions among autonomous creative minds rather than collaborations between them. Ekphrasis presumes a mirroring rather than a fusing of artwork, a transposition of form, tone, and meaning from static to kinetic condition, for instance, or from verbal to somatic. Music is seen; poetry is colored – not on a sensate level, as in synesthesia, but on a discursive level. Synesthesia is automatic reaction. Ekphrasis is conscious reaction. Water on Water collects myriad conscious reactions, to de Jonge’s paintings and drawings, to the work of others (such as pioneering video artist Ira Schneider), and to the notion of ekphrasis itself. Commentators – among them such renowned writers as Joy Harjo, Mary Ann Caws, Ricardo Pau-Llosa, and Richard Candida Smith – examine as well as exemplify the concept and its ramifications. The beautifully produced tome is a Festschrift in reverse: instead of honoring an individual, this gathering of art and observation is directed by an individual to honor an idea.