Het album amicorum van de Amsterdamse kunstenares Dinah Kohnstamm (1869-1942) biedt een unieke inkijk in de artistieke kringen begin vorige eeuw in de hoofdstad. Als lid van de omvangrijke familie van haar oom, de bankier en politicus Abraham Carel Wertheim, behoorde Kohnstamm tot de haute juiverie, de hoofdstedelijke joodse elite. Daarvan maakten ook musici, schrijvers, filosofen en beeldend kunstenaars van naam deel uit, zoals vader en zoon Israëls, Jan Veth, Martin Monnickendam, de Amsterdamse joffers, Max Liebermann, Ernst Oppler en Wilhelm Speyer. Zij en vele anderen leverden een bijdrage aan Dinahs vriendenboek: briefjes, gedichten, tekeningen, fotoportretten en afbeeldingen van kunstwerken. Deze uitgave bevat een uitvoerige levensbeschrijving van Kohnstamm en een korte inleiding op het fenomeen album amicorum. Schrijfster Annejet Leupen-Kohnstamm, inderdaad familie, staat uitvoerig stil bij leven en werk van degenen die aan het album hebben bijgedragen. Daardoor krijgen we een boeiend zicht op het artistieke milieu van die dagen in de hoofdstad, met vertakkingen naar Berlijn, waar Dinah ook veel verbleef. Een veelzijdig cultureel weefsel van kunstenaars en familieleden, innig met elkaar verbonden.

Fons Schobbers is geboren in Venlo in 1947 en wist al vroeg dat hij een doener, een maker was. Alleen het woord kunstenaar kende hij nog niet. Tegendraads en eigenzinnig koos hij uiteindelijk voor het vrije kunstenaarschap. Vanaf 1974 werkt hij als zelfstandig beeldend kunstenaar. Sinds 1982 samen met echtgenote en ondernemende, creatieve partner Liesbeth, in voormalig klooster Mariadal in Venlo. Ze reizen veel, maar verblijven een wat langere periode in Italië, waar Fons in de studio’s van Henraux werkt. Daar leert hij van de artigiani marmer te bewerken. Hij maakt ook reizen naar het Asmat-gebied, in West-Papoea, dat hem als kind al fascineerde. De leefwijze, maar vooral de beelden en schilden, die de kunstenaars van de Asmat ook nu nog maken, spreken hem enorm aan. Ook wordt hij geïnspireerd door kunstenaars als Henry Moore, Constantin Brancusi, Hans Arp, Alexander Calder en Anish Kapoor, die de mogelijkheid hadden hun werk monumentaal groot uit te voeren. Dat is ook Fons’ ambitie en droom: ‘In monumentale formaten zie je vaak de werkelijke krachten van een sculptuur.’ [Kees Verbeek]

Buitenman schildert een eigen wereld, een wereld die niet zozeer een vlucht uit de realiteit is, maar eerder een optimistisch tegenbeeld van de bestaande wereld. Het is verleidelijk om de doeken van Buitenman als utopieën zien. Plaatsen die niet bestaan, behalve dan in de verbeelding. Plaatsen die juist door de verbeeldingskracht van de schilder en zijn uitbundige stijl ook voor de kijker heel eenvoudig voor te stellen zijn. Plaatsen die als je ze eenmaal op een van Buitenmans schilderijen hebt gezien in het hoofd wel degelijk bestaan en daar blijven bestaan. De werelden die Buitenman aan de kijker gunt zijn werelden zonder tijd en dus zonder pijn. Hij zet zijn kunst in als een vorm van troost door de kijker opnieuw te laten zien hoeveel schoonheid er in de wereld is, hoeveel prachtige bloemen en vogels, kleuren en vormen, hoeveel prachtige vrouwen. Buitenmans pure fascinatie voor kleur en vorm en licht, is een verhaal op zich. De kijker ziet werk van een schilder die verliefd op dat schilderen zelf is en die verleidt, door het plezier dat hij zelf bij het schilderen ervaart met de kijker te delen, door het mooie in het leven te laten zien.

Het reizen en onderzoeken, het herbeleven is van alle tijden. Zo reist ook Gijs Dragt, op de Noordwest-Veluwe, in de voetsporen van drie beeldend kunstenaars. Concrete aanleiding voor zijn foto’s zijn de schilderijen die Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren maakten in de vorige eeuw. Gijs Dragt gaat op zoek naar de locaties van de schilderijen, indien mogelijk naar hetzelfde standpunt. Soms lijkt het landschap of de stad onveranderd, een andere keer blijkt het oude landschap totaal verdwenen en is er een nieuw voor in de plaats gekomen. Dragt combineert verschillende beelden tot een nieuw beeld, versterkt de kleur en werkt met transparante lagen. Probeert karakteristieke kenmerken van de schilderkunst en de fotografie te verbinden. Zoals de schilder zijn penseel hanteert, zo gebruikt Gijs zijn camera. In deze publicatie komen heden en verleden samen, met de tijd als verbindende factor.

Water as a concept is a leitmotiv in Hooghiemstra's work. His work does not only engage in the phenomenon water per se, but also about voyages of discovery from the past, how maps were drawn and land sometimes rose as an illusion from the ocean, how water is perceived and how it is represented in visual art and science. Text by Nancy Campbell, Scottish poet and winner of Royal Geographical Society Ness Award 2020, and American poet and 2019 Pulitzer Prize winner, Forrest Gander. Tjibbe Hooghiemstra (Tytsjerk, 1957) had exhibitions in The Netherlands and abroad on a regular basis, from the Stedelijk Museum Amsterdam, the Irish Museum of Modern Art in Dublin and The Model in Sligo (Ireland), to various galleries and art fairs in New York, Basel, Berlin, Paris and Tokyo. His work is collected by museums and private collectors, including the Stedelijk Museum Amsterdam, Rijksmuseum Amsterdam, Teylers Museum Haarlem, Fries Museum Leeuwarden, National Collection of Contemporary Drawing, Limerick, The Model, Sligo and Museum De Buitenplaats, Eelde. Tjibbe Hooghiemstra lives and works in The Netherlands and Ireland. He studied at the Minerva Art Academy (Ba) in Groningen (The Netherlands) and the Sint Lucas Academy (Ma) in Ghent, Belgium and has lectured at art academies in Great Britain, Ireland and The Netherlands.

Met de veelkleurige, surreële mensbeelden van kunstenares Bep Scheeren (Kerkrade, 1950) is altijd iets bijzonders aan de hand. De uitgebeelde personen, zowel mannen als vrouwen, zijn in fysieke zin zonder één enkele uitzondering atypisch. Alle lijven zijn namelijk van gedaante veranderd. Eigenlijk kunnen deze mensbeelden worden opgevat als ingenieuze constructies die ver boven de werkelijkheid uitstijgen. De zorgvuldig samengestelde werken roepen bij alerte kijkers voortdurend vragen op. Zijn de vaak grote schilderijen en kleine tekeningen enkel ernstig bedoeld of kunnen ze als ook als een vorm van humor worden gezien? In de rijk geïllustreerde publicatie Uit vele bronnen - Bep Scheeren 2011-2022 wordt dieper ingegaan op wat de productieve kunstenares, die altijd exact schildert wat ze zelf wil, precies beweegt. Publicist Frans Budé heeft speciaal voor deze uitgave een cyclus van acht nieuwe gedichten over het werk van Bep Scheeren geschreven. Auteur Rick Vercauteren staat in zijn artikel stil bij de belangrijkste thema’s in het sterk doorgegroeide en verdiepte oeuvre van de bevlogen kunstenares.[Rick Vercauteren]