In samenwerking met Livingstone gallery Den Haag en Galerie Per van der Horst, Den Haag / Taipei presenteert VanSpijk/Rekafa Publishers bv Venlo een grote overzichtscatalogus van het werk van John van 't Slot. Met schilderijen en werk op papier van 1976 tot en met 2016 Het vroege werk van John van 't Slot zou later in Nederland bekend worden onder de stroming Nieuwe Schilderkunst. Hoewel deze stroming zijn aanvang nam in 1977 beleefde zij in de jaren 81-83 onder invloed van de Italiaanse Transavantgardia en de Duitse Neue Malerei een enorme opleving als 'Wilde schilderkunst'. Met 'wild' bedoelde men schilderen in een figuratief en expressionistische stijl, met een sterk gevoel voor humor. Naast John van 't Slot behoorden ook kunstenaars als René Daniels, Marlene Dumas en Emo Verkerk tot deze beweging. In 1982 had hij een duo tentoonstelling met René Daniels in Galerie 121 in Antwerpen (Zie ook Metropolis M, De Jaren Tachtig, 1990). In 1984 werd het werk van John van 't Slot gepresenteerd op de Biënnale van Venetië. In dat jaar was zijn werk ook te zien op belangrijke groepstentoonstellingen in het Stedelijk Museum Amsterdam, Museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam en het Museum of Contemporary Art in Chicago. In 1985 had hij een solotentoonstelling in het Gemeentemuseum Den Haag. Het Dordrechts Museum presenteerde in 2013 de grote overzichtstentoonstelling 'Stop Making Sense, Nederlandse Schilderkunst in de jaren '80 ', met het werk van 'wilde' schilders als John van 't Slot. In mei 2016 wordt de publicatie en het werk gepresenteerd in de galerie van Per van der Horst in Taipei. Livingstone gallery zal ter gelegenheid van deze publicatie in november 2016 een solotentoonstelling presenteren in de galerie. Het werk van John van 't Slot is opgenomen in de collecties van onder andere het Stedelijk Museum Amsterdam, het Museum Boijmans van Beuningen Rotterdam, Gemeentemuseum Den Haag, het Groninger Museum en het Museum of Contemporary Art in Chicago.

"....a young artist that recalls Goya, that studies the old Dutch masters or Picasso's paintings, who always has the entirety of the history of painting in his gaze, seemingly the survivor of a forgotten, ancient war." With these words, Milan Kundera recounts his Mendoza, that young American artist who left America to grow up in Europe some time ago. Yet today, Mendoza appears even younger than ever, despite his obsessions, his young girls, his photographs, and the memory of the stars and stripes flag. His painting arrives more directly than ever, maintaining intact that clean action and American rigor that still betrays good manners. The soft colors do not suffice to sweeten this reality, as neither do the tender calls to childhood of his cartoon characters, or the mirrors and the seductive sofas. Ryan is American and the districts of Naples, the craftsmen's workshops, the historic buildings, and the alleyways of Paris or the apartment blocks of Berlin have been the frames for his work, they tell the story of a long journey because the Mother home is always her, America. Mother and stepmother, hated enemy only to be loved once more, rejected then forgiven, ignored and accused and then found once more on the streets of Detroit or the suburbs of New York. It is the America of one's flesh, of affection, it is the America of freshly cut green lawns and white dogs which has emerged over the years on these canvases of such refined beauty and absolute technique.Today however, as the wars in the world continue to produce their dead, Mendoza decides to narrate a stepmother America, the crueler she becomes, the more the door is opened up to her, to begin those talks again that were abandoned years ago. So here is his return to the Mother home, of which this Sicilian exhibition is a superb preview. From a historical place of memory and a land full of contradictions such as that of America, begins an exhibition that from Europe will arrive in the States to narrate from an authentic artist, through brushes, paint, music, photography, loneliness and smiles, because Ryan smiles continuously, and to us common mortals it is never a given to know what he is thinking, or how much of that smile is bitter and how much of it is sweet. (Giuseppina Napoli)

Jan (Willem) Goossen, kind van Zeeuwse ouders, is in 1937 in Venezuela geboren waar zijn vader ingenieur bij Shell is. Het gezin Goossen verhuist regelmatig van Venezuela naar Nederland, naar Curaçao en Noord-Amerika. In 1949 komt Jan terug naar Nederland. In 1956 gaat hij naar het basisjaar van de Amsterdamse Kunstnijverheidsschool (Gerrit Rietveld Academie). Na een onderbreking in het eerste jaar studeert hij in 1961 cum laude af. Tijdens en na zijn studie is hij assistent en vriend van de beeldhouwer Wessel Couzijn. Van 1961 tot 1962 verblijft hij in Parijs met een beurs van Maison Descartes, in 1963 vertrekt hij naar San Francisco. Daar werkt hij als beeldhouwer en krijgt in 1967 de opdracht voor zijn eerste werk in de openbare ruimte Sculpture Wall. Hij studeert van 1965 tot 1967 architectuur aan het Heald College of Engineering in San Francisco, waar hij diverse architectuurprijzen wint. Goossen is in Amerika bevriend met de beeldhouwer Mark di Suvero. Terug in Nederland werkt hij in Amsterdam, Drenthe, Eindhoven en Heusden. Hij is beeldhouwer en tekenaar, maar van 1976 tot 1989 ook docent handvaardigheid met als specialiteit constructieve vorming, aan de lerarenopleiding in Tilburg waar hij zijn studenten tot het uiterste van hun kunnen weet te motiveren. Vanaf 1985 woont Goossen met zijn tweede echtgenote en beeldend kunstenaar Yvette Lardinois in het Noord-Brabantse Heusden (Herpt), maar in 2003 verhuizen ze naar het Zeeuwse Vrouwenpolder. Op 1 januari 2005 overlijdt Jan Goossen.

In de tweede editie van Hedendaags Realisme 2015/16 vindt u een verzameling van hedendaagse kunstenaars die fijnschilderen en beeldhouwen in realistische stijl. Dat lijkt een goed afgebakende specialisatie, maar bij het doorbladeren van deze uitgave zal al snel blijken dat dit niet zo is. Waar begint en eindigt realistisch werk? En dan hebben we het nog niet eens over de technieken en materialen waarmee het werk gemaakt kan zijn: tweedimensionaal werk, waaronder tekeningen en schilderijen en driedimensionaal werk, gemaakt van onder andere keramiek en brons. Als u denkt dat de in dit boek getoonde werken dan wel een allegaartje zullen zijn, komt u onherroepelijk tot de conclusie dat dit niet zo is. Alle werken in dit boek zijn van kunstenaars die werk van hoog niveau maken. De kunstenaars zijn ook allemaal geselecteerd voor een presentatie van hun werk op de website www.hedendaags-realisme nl. En die selectie is streng en zorgvuldig.

Dieren staan meestal centraal in mijn werk en voorheen met name de hond. Belangrijk in de keuze hierin is de vertaling naar verf en een zeker gevoel van clichématige dreiging dat ik bij de kijker wens op te roepen. De techniek is in de afgelopen jaren steeds pasteuzer geworden en de vlotte kwaststreek heb ik ingeruild voor het palletmes. Los van wat landschappelijke werken (met eendenbotten en muizenschedels) heeft de hond gezelschap gekregen van zeedieren om ook hiermee de grens op te zoeken van spanning en al te herkenbaar- of zelfs bijna afgezaagdheid. Een jaar geleden ben ik enthousiast aan de slag gegaan met het onderzoekende project Pulpo. Het betekende niet dat ik het schilderen zoals ik gewend was definitief wilde loslaten maar eerder verwachte ik een impuls door een wederzijdse beïnvloeding van verschillende disciplines. Dit is een essentiële stap in mijn werk gebleken. Niet slechts een eenmalig experiment maar een vruchtbare, nieuwe werkwijze waar ik mee door wil gaan in de vorm van een nieuw project, Sea Scapes, dat gezien kan worden als een vervolg en verdieping op eerder onderzoek.

De afgelopen zeven jaar heeft Smet aan een uitgebreide reeks schilderijen gewerkt. Hij wilde weten wat aan te vangen met het thema natuur, en hoe de mens enige kans maakt iets tegenover die indrukwekkende prestatie te zetten. De natuur produceerde bomen, mieren, rotsen ? wat hebben wij gepresteerd? Wat kunnen wij hier tegenover zetten in de beperkte tijd die wij hebben? Lange tijd richtte hij zich op de neiging van de mens om het landschap te verwoesten en negatief te beïnvloeden, maar dat verschoof gaandeweg naar de totaalinvloed die de mens uitoefent op de drukbevolkte en intens gebruikte wereld en haar landschap, volledig door haar ontworpen en ingericht. Verrommeling, vernietiging, maar ook structuren, oplossingen voor de menselijke aanwezigheid. Steeds wel met de onderliggende gedachte dat wij te gast zijn in de natuur, en zij het is die het laatste woord heeft. De schilderstape, een massa-geproduceerd materiaal dat Smet veelal in het werk gebruikt ? normaal gesproken beschouwd als waardeloos ? wordt gebruikt als bouwsteen. Als moleculen, kleine stukjes en beetjes, steen op steen, wordt het herhaaldelijk op elkaar gestapeld en geplakt totdat iets ontstaat wat door kan gaan als het eigen, door tijd en stille aandacht gevormde landschap. Juist met materialen die kunstmatig zijn ? acryl, tape, keukenpapier ? wil het een buiging zijn naar het natuurlijke landschap. Met kwatrijnen van Hans van de Waarsenburg (1943-2015). Van de Waarsenburg schreef deze speciaal voor dit boek, een paar maanden voor zijn dood.

'Vrouwen nemen de macht over!'Het is een veel geziene kop boven krantenartikelen in onze dagen. Duidelijk is dat vrouwen over een enorme, eigen kracht beschikken, en dat is altijd zo geweest. Ook in Bijbelse tijden, toen mannen aan het roer stonden en de vrouw vanaf de zijlijn, in de schaduw werken moest. Fotograaf Lilith (Sevenum, 1964) en dichter Paul Sterk (Venlo, 1964) Gaan in Over Hoeren en Madonna's terug naar die oerbron, door twaalf Bijbelse vrouwen uit te lichten, ieder met hun eigen verhaal. Over Hoeren en Madonna's biedt in tekst en beeld een staalkaart van eigenschappen en emoties. Gevoelig, veelkleurig, rijk geschakeerd. Misschien wel met als conclusie: het werd ook tijd dat de vrouw het overneemt. Met een voorwoord door Rick Vercauteren, directeur museum van Bommel van Dam in Venlo.

Atelier Warffemius II geeft een overzicht van de werken van Warffemius uit de periode 2010-2015

Stan Wannet (Overloon, the Netherlands 1977) has been working as an artist for over 14 years. His work is consists of mechanical installations, performances and experimental video, all of which is written in the same slightly uncanny visual language. His detailed assemblages show a distinctive mishmash of electro-mechanical systems, found objects and absurd figurations. Stan manages to combine intellectual themes with technology in a poetic way that seems perfectly natural. By forcing his tragi comical characters to obey to formal and repetitive laws, laid down by the machinery hidden within them, an inherently irrational form of meaning arises, that is both easy to read and incomprehensible. In 2008 he got his bachelor degree electronic engineering, graduating cum laude on an extremely energy inefficient generator, driven by 48 robotic hamsters. From 2009 till 2011 he worked as a hardware developer at the V2_ Institute for the Unstable Media in Rotterdam. He is a founding member of the internationally operating art collective "Nieuw Brabants Front" and works as an artist duo under the name "Common Sense" with South African performance artist Leila Anderson. Many of his works are collected and exhibited by Belgium collector Geert Verbeke.

Soms ziet een schilderij eruit alsof het niet gemaakt is, maar in de loop van de tijd ontstaan. Het verfoppervlak heeft iets natuurlijks, iets toevalligs. In grote delen van de schilderijen van Hugo Tieleman(1982) is zoiets aan de hand. Van dichtbij lijkt het alsof je naar de vloer van een spuiterij kijkt, waar pas nog iemand overheen gelopen is die een vol blik zwarte lakverf niet helemaal recht hield. Tieleman legt zijn doeken dan ook plat op de grond als hij eraan werkt, net als de Amerikaanse action painter Jackson Pollock in de jaren vijftig.Maar waar de spetters en slierten van Pollock alleen verf waren, daar stellen ze bij Tieleman ook nog iets voor. Zijn grillige drippings zijn tegelijkertijd riethalmen die groen en geel boven zwart water uit steken, of touwen die vanuit de hut op een woonboot slap het water in hangen. De onvoorspelbaarheid van de patronen en vlekken komt hem goed van pas bij het suggereren van wildernis. Mooi voorbeeld van vorm en inhoud die gelijk opgaan, van verf en voorstelling die elkaar versterken.De meest concrete vormen in deze wildernis zijn gebouw-tjes. Maar stel je daar niet te veel van voor. Meestal zijn het een soort hutten, primitieve onderkomens van schots en scheef getimmerde planken. Die planken zijn vaak weer niet meer dan een stel bontgekleurde verfstrepen naast elkaar, en als ze dikker in de verf zitten zien ze eruit als oud hout waar de zoveelste laag kleur op is gezet om verwering tegen te gaan. Het zal wel niet de laatste laag zijn die erop gaat. En met de vegetatie van verf in Tielemans jungle kan het ook nog alle kanten op.

In 1972 bezocht Wim Gijzen heel Nederland en fotografeerde hij zichzelf, met een panoramacamera op statief, bij het gemeentebord. In het dorp of stad kocht hij twee ansichtkaarten, verstuurde er één naar de toenmalige Rotterdamse Kunst Stichting (die destijds het project mogelijk maakte) en hield er zelf één. Verder fotografeerde hij de winkel waar hij de postkaart had gekocht en de brievenbus waar hij ze gepost had.Per gemeente leverde dat één panoramafoto, twee ansichtkaarten - één met de afbeelding en één met de adreskant met postzegel - plus een foto van de winkel en de brievenbus. En zo zijn ze, opgeplakt op papier, alle 863 ingelijst op formaat 24 x 33 cm.Te zien is het landschap uit die tijd, de inrichting van de leefomgeving, de kleding, de auto's, de kleine (dorps)-winkels, die nu bijna allemaal verdwenen zijn, de reclames met de prijzen en merken en niet te vergeten de talloze prachtige oude brievenbussen van de PTT.En natuurlijk ook de 863 ansichtkaarten met stads- en dorpsgezichten, pleinen, stations, kerken en andere specifieke gebouwen, ontluikende nieuwbouwwijken aan de rand van de stad en dorp en andere zaken die men wilde laten zien, zoals bijvoorbeeld de plaatselijke klederdracht.Waren er in 1972 nog 863 zelfstandige gemeenten, in 2015 zijn er dat nog maar 393.